ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΡΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΞΕΣΠΑΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΚΟΣΜΟ;

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Θα ήθελα να προσθέσω κάτι σε σχέση με το κείμενο του Ηλία και την γενικότερη συζήτηση που έχει ανοίξει παγκοσμίως, όσον αφορά το ενδεχόμενο ενός Γ” Παγκόσμιου Πολέμου, αν και πάνω-κάτω τα περισσότερα που ήθελα να πω τα έχω ήδη γράψει σε προηγούμενα κείμενα.

Να ξεκαθαρίσουμε πρώτα κάτι: κανένα μεμονωμένο γεγονός δεν οδηγεί σε γενικευμένη σύρραξη.

Η δολοφονία του Φραγκίσκου Φερδινάνδου ήταν απλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Μην ξεχνάμε ότι μετά την Γαλλική Επανάσταση και το πέρασμα στην βιομηχανική εποχή, η Ευρώπη ταρακουνήθηκε από δεκάδες πολέμους και επαναστάσεις.

Γαλλοπρωσικός πόλεμος το 1870-1, Βαλκανικοί πόλεμοι, η μεγάλη οικονομική κρίση του 1873-1896 και πολλά άλλα γεγονότα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην όξυνση των εχθροτήτων.

“Ηταν τρομερά βίαιο το πέρασμα από τις αχανείς αυτοκρατορίες στα εκατοντάδες κράτη και η διαμόρφωση ενός νέου σκηνικού και νέων οικονομικών σχέσεων στην Ευρώπη, όπως και η προσπάθεια συναίνεσης ή επιβολής μεταξύ των νέων δυνάμεων που προέκυψαν μετά την πτώση της φεουδαρχίας.

Και τελικά, σιγά-σιγά δημιουργήθηκαν νέοι κανόνες για να μην φάει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, ειδικότερα πριν και μετά τον Α” ΠΠ.

“Ομως, ο Α” ΠΠ δεν ήταν το τέλος των πολέμων, καθώς αυτοί συνεχίστηκαν και μάλιστα η διαχρονική (κοινωνική) ανάγκη για ειρήνη οδήγησε σε μια σειρά από επαναστατικές διεργασίες, ακόμα και πριν το ξέσπασμα του Α” ΠΠ.

Μην ξεχνάμε την οικονομική κρίση του 1873 που ήταν η μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού, μέχρι εκείνη του 1929 και τελικά αυτή που ζούμε στις μέρες μας, ενώ μέχρι σήμερα είναι η μακροβιότερη, καθώς κράτησε τουλάχιστον 23 έτη.

Η περίφημη χρεοκοπία επί Τρικούπη συνέβη κατά τη διάρκεια εκείνης της κρίσης, ενώ παγκοσμίως ακολουθήθηκε η τακτική να παίρνουν οι δανειστές την κυριότητα σιδηροδρόμων ή τίτλων γης όταν ένα κράτος αδυνατούσε να πληρώσει (οι πρώτες ιδιωτικοποιήσεις της παγκόσμιας ιστορίας).

Αυτές οι οικονομικές συνθήκες αποτέλεσαν την αφορμή για την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917.

Σε άλλα κράτη είχαμε την στροφή στον συντηρητισμό και την γέννηση του φασισμού, μιας ακραίας πολιτικής έκφρασης που αγκάλιασε η παγκόσμια ελίτ, καθώς μπροστά στον κίνδυνο να βρεθεί απέναντι σε μια επανάσταση, προσπάθησε να προστατέψει τα προνόμια της με αυτό τον τρόπο, ειδικότερα μετά το κραχ του 1929 που αποσάρθρωσε τον κοινωνικό ιστό και έστρεψε τα πλήθη ενάντια στα προκλητικά πλούτη της.

Από την IBM μέχρι τον Κρουπ και τον πρόεδρο της Fiat, οι μεγιστάνες είδαν στα πρόσωπα του Μουσολίνι και του Χίτλερ, μια μεγάλη ευκαιρία και ένα σημαντικό μέτωπο αναχαίτισης των εξεγερμένων.

Ο Β” ΠΠ ήταν η ασπίδα προστασίας των «δημοκρατικών» δυνάμεων ενάντια στον μπολσεβικισμό, δηλαδή η προσπάθεια να αποτρέψουν την μετάδοση μιας επανάστασης που πάσχιζε να παγκοσμιοποιηθεί και εντέλει να αποφευχθεί το τέλος ενός συστήματος και πιο συγκεκριμένα το τέλος της ανθρώπινης εκμετάλλευσης.

Για του λόγου το αληθές, στη ναζιστική Γερμανία από το 1935 ως το 1938 οργανώθηκαν μια σειρά από αντικομμουνιστικές πορείες (κατά του μπολσεβικισμού τελοσπάντων).

Σε μια από αυτές στη Νυρεμβέργη το 1935, ο Γκέμπελς εκφώνησε τα εξής: «Ενώ ο Εθνοσοσιαλισμός στρώνει το δρόμο για μια νέα Ευρώπη και μια νέα μορφή κουλτούρας, ο Μπολσεβικισμός δεν είναι παρά μια πολεμική κραυγή όλων των υπανθρώπων, καθοδηγούμενη από διεθνιστές Εβραίους, που δεν είναι μονάχα εχθροί της μπουρζουαζίας αλλά εχθροί του ίδιου του πολιτισμού. Ο Μπολσεβικισμός σημαίνει την απόλυτη εξόντωση όλων των οικονομικών, κοινωνικών, εθνικών, πολιτισμικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων της Δύσης, προς όφελος της μπάσταρδης, νομαδικής, παγκόσμιας συνωμοσίας που βρήκε στέγη στους Εβραίους.»

“Ετσι ο Β” ΠΠ ήταν η αρχή του Ψυχρού Πολέμου (το τέλος του ήρθε μισό αιώνα αργότερα).

Η τρίτη μεγάλη οικονομική κρίση του καπιταλισμού, αυτή του 2006 που συνεχίζεται ως σήμερα, είναι λογικό να παρουσιάζει ανάλογες ομοιότητες με τις προηγούμενες δυο, καθώς δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα στη φύση του συστήματος, παρά μόνο κάποιες παράμετροι.

Απλά, κατά τη γνώμη μου, θα την πληρώσει κυρίως ο λεγόμενος Τρίτος Κόσμος.

Η βία του πολέμου θα εξαπλωθεί σταδιακά σε όλες τις φτωχές χώρες, ενώ η Δύση θα οπλιστεί σαν αστακός για να προστατευθεί από τις «αδέσποτες» σφαίρες, υψώνοντας τείχη και εντείνοντας τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.

Αν ποτέ ξεσπάσει ένας Γ” ΠΠ, δεν θα είναι επειδή κατερρίφθη αεροσκάφος ή επειδή δολοφονήθηκε κάποιο πολιτικό πρόσωπο.

Η μόνη αφορμή για έναν Γ” ΠΠ, θα είναι αν οι ολιγάρχες δουν τα προνόμια τους να απειλούνται κατά τη διάρκεια των γενικευμένων κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων που φέρνει η κρίση.

“Οπως συνέβη στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ίσως και στον Πρώτο.

Υπάρχει και μια άλλη παράμετρος που αγνοούμε, το Χρέος.

Εμείς βλέπουμε το χρέος ως επικίνδυνο για την ανθρωπότητα, αλλά οι «μεγάλοι» το βλέπουν ως απαραίτητο για την ανθρώπινη «πρόοδο».

Αυτό συμβαίνει επειδή χωρίς χρέος δεν μπορεί να υπάρξει ατομικό κέρδος, με άλλα λόγια ο κινητήριος μοχλός της σύγχρονης οικονομικής θεωρίας είναι το χρέος, σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν οι… κοινοί θνητοί.

Φυσικά το χρέος είναι μια τεράστια αντίφαση, όμως προσφέρει μεγάλα κέρδη σε όσους το ελέγχουν.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι τράπεζες ευημερούσαν κατά τους δυο παγκόσμιους πολέμους ή ότι οι πλουσιότεροι άνθρωποι αύξησαν την περιουσία τους κατά τη διάρκεια τους.

Προσωπικά πιστεύω ότι ο πόλεμος είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί η άρχουσα τάξη, ένα βολικό reset όταν τα πράγματα ζορίσουν.

Πάντως, ζούμε σε έναν κόσμο όπου ανταγωνιζόμαστε για μια θέση στον ήλιο, που ο θάνατος σου είναι η ζωή μου, όπου υπάρχουν αλληλοσυγκρουόμενα ατομικά συμφέροντα, όπου σε καμία χώρα δεν υπάρχει μέγιστο εισόδημα (δηλαδή ένα ταβάνι στην ανθρώπινη απληστία) και όπου προάγεται η κοινωνική ανισότητα, ενώ τέλος η κατασκευή όπλων είναι η κυρίαρχη εμπορική δραστηριότητα.

Γιατί απορούμε όταν ξεσπάει πόλεμος σε έναν τέτοιον κόσμο;

Γιατί απορούμε που το 2014 έλαβαν χώρα ανά τον κόσμο περισσότερες πολεμικές συγκρούσεις απ” ότι το 1939 (δεν κάνω πλάκα);

Τι να πω, γράφω για να μην τρελαθώ.

Θυμήθηκα και άλλο ένα απόσπασμα από το 1984 του “Οργουελ:

Η “δημοκρατία” είναι τώρα ένα ρητορικό σχήμα. Η “ειρήνη” είναι ένας διαρκής πόλεμος. “Παγκόσμιος” σημαίνει κυριαρχικός. Η κάποτε ελπιδοφόρα έννοια της “μεταρρύθμισης” τώρα σημαίνει παλινδρόμηση, ακόμα και καταστροφή. Η “λιτότητα” είναι η επιβολή του ακραίου καπιταλισμού στους φτωχούς και το δώρο του σοσιαλισμού για τους πλουσίους: ένα ευφυές σύστημα υπό το οποίο η πλειονότητα υπηρετεί τα χρέη των λίγων.

Με εκτίμηση

Άρης

"ΠΗΓΗ: http://pitsirikos.net/"