του Χρυσόστομου Τσιρίδη
.
.
Θρησκευτικά και Ελληνική γλώσσα.
Για τα «Θρησκευτικά» ως μάθημα, και τον τρόπο διδασκαλίας τους,
θα μιλήσουν και θα αποφασίσουν οι αρμόδιοι.
Ο Εκκλησιαστικός όμως λόγος, η….. «Θρησκευτική… γλώσσα», είναι ΚΑΙ
Εθνικός γλωσσικός θησαυρός, που δεν πρέπει να λείψει από την «Παιδεία» του Έλληνα.
Σύντομα και όσο πιο απλά γίνεται, για το ΓΛΩΣΣΙΚΟ και ΜΟΝΟ (!) μέρος της υπόθεσης:
Η αρχική «σύγκρουση» ανάμεσα στην νέα ΤΟΤΕ θρησκεία και τον Ελληνισμό και μάλιστα κάποιες φορές με ιδιαίτερη αγριότητα, ήταν κάτι παραπάνω από…. αναπόφευκτη.
Αν μάλιστα λάβουμε (και ΠΡΕΠΕΙ) υπόψη και το «κοινό έδαφος» της σύγκρουσης Ελληνισμού και Χριστιανισμού, που δεν ήταν άλλο από την παντοδύναμη τότε επίσης ΡΩΜΑΪΚΗ Αυτοκρατορία, με τα…… δικά της οράματα, που δεν ήταν φιλικά ούτε απέναντι στον Ελληνισμό (των… γραικών), ούτε και απέναντι στον… Ελληνογράμματο (ας το… σημειώσουμε αυτό) και όχι Λατινογράμματο Χριστιανισμό.
.
Ωστόσο, από την στιγμή που (παρά τις… επιθέσεις…. ένθεν και ένθεν) ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ αποδείχτηκε «ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΟΣ για να ΠΕΘΑΝΕΙ»…..
.
…..Τα…. έφερε ΕΤΣΙ η Ιστορία και η φύση του «ΧΩΡΟΥ» μέσα στον οποίο
λειτούργησε, ώστε η ΓΛΩΣΣΑ λ.χ των Ευαγγελίων, των παραβολών,
της Υμνολογίας κλπ
να είναι ΜΕΧΡΙ σήμερα η πιο ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ, ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΗ ΚΙΒΩΤΟΣ,
της ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗΣ ΚΟΙΝΗΣ…..
……δηλαδή της ΜΗΤΡΑΣ της Ενιαίας Ελληνικής μας γλώσσας.
Είτε «θρησκευόμενος» κάποιος, είτε όχι, δεν γίνεται να αμφισβητήσει ΔΥΟ τουλάχιστον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ:
(1) Ο αγράμματος Έλληνας, η αγράμματη Ελληνίδα μάνα, που δεν έπιασαν ποτέ
«χαρτί και μολύβι» στα χέρια τους, χωρίς…. «δασκάλους» και «σχολεία»,
γίνονταν απευθείας (!!!) ΚΟΙΝΩΝΟΙ (δέκτες και φορείς) της Ελληνικής ΠΡΟΓΟΝΙΚΗΣ τους γλώσσας, μέσω της…. «θρησκευτικής τους γλώσσας»:
Παράδειγμα: «ιδόντες φως εσπερινόν…..υμνούμεν Πατέρα, Υιόν…»
Ως λεκτικό σύνολο, δηλαδή ως «ΓΛΩΣΣΑ» (κίνητρο, σύνθεση, ύφος, σκοπιμότητα, αλληλο- εννοιοδότηση λέξεων) είναι…. ΝΑΙ, γλώσσα … θρησκευτική.
Οι ΛΕΞΕΙΣ όμως «μεμονωμένα» είναι απλώς «Ελληνικά…. αρχαιόμορφες». Όπως λέγανε παλιότερα: Είναι λέξεις «εκ της Ελληνίδος γλώσσης».
και όχι μόνο:
(2) Είναι πράγματι αξιοθαύμαστο ότι λειτουργεί ΚΑΙ ο γλωσσικός ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΣ
(άμεση εκφορά αρχαιόμορφης λέξης- εννόηση), όπως στον καθημερινό λόγο,
κάτι… αδιανόητο (ως προς την ευκολία του) στην περίπτωση ενός συμβατικού αρχαιόμορφου κειμένου, έκτασης ενός «Πάτερ ημών» λ.χ ή ενός «Πιστεύω»….!
Η σημασία του… πράγματος, ιστορικά ήταν και είναι ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ, κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Αυτά σαν πρώτες, πολύ πολύ γενικές, σκέψεις.
Σε συνδυασμό ΠΑΝΤΑ, με τις όποιες προσωπικές μου απόψεις για την διδασκαλία της γλώσσας μας, που όσο μπορώ καταθέτω, μέσα από σημειώματά μου, στην Ιστοσελίδα μου.
Υ.Γ Δεν θα μπορούσαν άραγε οι ενδεχόμενες αλλαγές να μετατεθούν για την επόμενη χρονιά, για πιο ήρεμα νερά;
Για τα «Θρησκευτικά» ως μάθημα, και τον τρόπο διδασκαλίας τους,
θα μιλήσουν και θα αποφασίσουν οι αρμόδιοι.
Ο Εκκλησιαστικός όμως λόγος, η….. «Θρησκευτική… γλώσσα», είναι ΚΑΙ
Εθνικός γλωσσικός θησαυρός, που δεν πρέπει να λείψει από την «Παιδεία» του Έλληνα.
Σύντομα και όσο πιο απλά γίνεται, για το ΓΛΩΣΣΙΚΟ και ΜΟΝΟ (!) μέρος της υπόθεσης:
Η αρχική «σύγκρουση» ανάμεσα στην νέα ΤΟΤΕ θρησκεία και τον Ελληνισμό και μάλιστα κάποιες φορές με ιδιαίτερη αγριότητα, ήταν κάτι παραπάνω από…. αναπόφευκτη.
Αν μάλιστα λάβουμε (και ΠΡΕΠΕΙ) υπόψη και το «κοινό έδαφος» της σύγκρουσης Ελληνισμού και Χριστιανισμού, που δεν ήταν άλλο από την παντοδύναμη τότε επίσης ΡΩΜΑΪΚΗ Αυτοκρατορία, με τα…… δικά της οράματα, που δεν ήταν φιλικά ούτε απέναντι στον Ελληνισμό (των… γραικών), ούτε και απέναντι στον… Ελληνογράμματο (ας το… σημειώσουμε αυτό) και όχι Λατινογράμματο Χριστιανισμό.
.
Ωστόσο, από την στιγμή που (παρά τις… επιθέσεις…. ένθεν και ένθεν) ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ αποδείχτηκε «ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΟΣ για να ΠΕΘΑΝΕΙ»…..
.
…..Τα…. έφερε ΕΤΣΙ η Ιστορία και η φύση του «ΧΩΡΟΥ» μέσα στον οποίο
λειτούργησε, ώστε η ΓΛΩΣΣΑ λ.χ των Ευαγγελίων, των παραβολών,
της Υμνολογίας κλπ
να είναι ΜΕΧΡΙ σήμερα η πιο ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ, ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΗ ΚΙΒΩΤΟΣ,
της ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗΣ ΚΟΙΝΗΣ…..
……δηλαδή της ΜΗΤΡΑΣ της Ενιαίας Ελληνικής μας γλώσσας.
Είτε «θρησκευόμενος» κάποιος, είτε όχι, δεν γίνεται να αμφισβητήσει ΔΥΟ τουλάχιστον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ:
(1) Ο αγράμματος Έλληνας, η αγράμματη Ελληνίδα μάνα, που δεν έπιασαν ποτέ
«χαρτί και μολύβι» στα χέρια τους, χωρίς…. «δασκάλους» και «σχολεία»,
γίνονταν απευθείας (!!!) ΚΟΙΝΩΝΟΙ (δέκτες και φορείς) της Ελληνικής ΠΡΟΓΟΝΙΚΗΣ τους γλώσσας, μέσω της…. «θρησκευτικής τους γλώσσας»:
Παράδειγμα: «ιδόντες φως εσπερινόν…..υμνούμεν Πατέρα, Υιόν…»
Ως λεκτικό σύνολο, δηλαδή ως «ΓΛΩΣΣΑ» (κίνητρο, σύνθεση, ύφος, σκοπιμότητα, αλληλο- εννοιοδότηση λέξεων) είναι…. ΝΑΙ, γλώσσα … θρησκευτική.
Οι ΛΕΞΕΙΣ όμως «μεμονωμένα» είναι απλώς «Ελληνικά…. αρχαιόμορφες». Όπως λέγανε παλιότερα: Είναι λέξεις «εκ της Ελληνίδος γλώσσης».
και όχι μόνο:
(2) Είναι πράγματι αξιοθαύμαστο ότι λειτουργεί ΚΑΙ ο γλωσσικός ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΣ
(άμεση εκφορά αρχαιόμορφης λέξης- εννόηση), όπως στον καθημερινό λόγο,
κάτι… αδιανόητο (ως προς την ευκολία του) στην περίπτωση ενός συμβατικού αρχαιόμορφου κειμένου, έκτασης ενός «Πάτερ ημών» λ.χ ή ενός «Πιστεύω»….!
Η σημασία του… πράγματος, ιστορικά ήταν και είναι ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ, κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Αυτά σαν πρώτες, πολύ πολύ γενικές, σκέψεις.
Σε συνδυασμό ΠΑΝΤΑ, με τις όποιες προσωπικές μου απόψεις για την διδασκαλία της γλώσσας μας, που όσο μπορώ καταθέτω, μέσα από σημειώματά μου, στην Ιστοσελίδα μου.
Υ.Γ Δεν θα μπορούσαν άραγε οι ενδεχόμενες αλλαγές να μετατεθούν για την επόμενη χρονιά, για πιο ήρεμα νερά;
ΠΗΓΗ:olympia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια