Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΥΨΗΛΑΝΤΗ (ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΟΥΛΗ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ)

Ο Παναγιώτης Γεωργίου Υψηλάντης γεννήθηκε στο Κρασναντάρ της Ρωσίας στις 2 Απριλίου του 1910. Ήρθε στην Ελλάδα το 1924 αρχικά στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης όπου έκανε περιστασιακές εργασίες και στην συνέχεια μετακόμισε στο Κιλκίς το 1926, πόλη που για κάποιο λόγο θεωρούσε και ιδιαίτερή του πατρίδα. Στο Κιλκίς προσπάθησε να συνεχίσει την μάθηση που εγκατέλειψε παρακολουθώντας σχετικά μαθήματα σε δημοτικό και γυμνάσιο. Μετά από τρία περίπου έτη κατετάγη στο Ναυτικό, στα υποβρύχια όπως και ο αδελφός του Κώστας που τον ακολούθησε.

Υπηρέτησε στα υποβρύχια Γλαύκος, Κατσώνης και Πανανικολής που ήταν της ίδιας γενιάς. Πολέμησε εναντίον των Ιταλών το 1940 όπως και τα άλλα δύο αδέλφια του,ο Σόλων στο Αλβανικό μέτωπο στην μεγάλη εαρινή επίθεση αλλά και ο Κώστας με το υποβρύχιο Κατσώνης. Κατά την επιστροφή από μια περιπολία δόθηκε δανεικός για μερικές ώρες σε ένα ναρκαλιευτικό (που διέθετε δύο τορπιλοσωλήνες) το οποίο και διετάχθη να ποντίσει νάρκες γύρω από το λιμάνι του Πειραιά έτσι ώστε να μην μπορέσουν οι Γερμανοί να εισέλθουν και να το αποκλείσουν. Βρέθηκε ναυαγός καθώς το σκάφος αυτό βυθίστηκε από επίθεση γερμανικών αεροπλάνων (Στούκας).

Εκβράστηκε στην ξηρά κοντά στο Σούνιο και επέστρεψε στην Αθήνα που βρήκε πλέον κατειλημμένηαπό τους Γερμανούς που εν των μεταξύ είχαν διασπάσει το μέτωπο και κατηφόρισαν τάχιστα προς την Αθήνα. Ντύθηκε με πολιτικά και ήρθε σε επαφή με την αντίσταση. Πραγματοποίησε ένα σύντομο ταξίδι στο Κιλκίς για να αποχαιρετίσει τους γονείς του και επέστρεψε στην Αθήνα. Σε συνεννόηση με την αντίσταση πέρασε με πολιτικά ρούχα με μία βάρκα από την Εύβοια προς την Τουρκία. Το παράτολμο εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία στην δεύτερη προσπάθεια. Σημειώνουμε εδώ ότι σε περίπτωση σύλληψης από τον εχθρό η τιμωρία θα ήταν άμεσος θάνατος καθώς οι συλληφθέντες ήταν ενδεδυμένοι με πολιτική περιβολή. Η συνέχεια ήταν παράδοση από τους Τούρκους στους Εγγλέζους και από εκεί για καραντίνα μερικών εβδομάδων στην Μέση Ανατολή (για ταυτοποίηση) και μετά πάλι στον αγώνα με ναυτική βάση το λιμάνι της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο. Επέστρεψε στην πατρίδα με την απελευθέρωση.

Απολύθηκε από το Ναυτικό από το σώμα των υποβρυχίων.

Για τον Παναγιώτη Υψηλάντη,όπως και για αρκετούς νέους της εποχής, το ναυτικό δεν ήταν ΜΟΝΟΝ μία επαγγελματική διέξοδος. Υπήρξε μία από τις βασικές εκπαιδευτικές μονάδες μέσα στην οποία γαλούχησε τον χαρακτήρα του. Κύρια χαρακτηριστικά αυτής της παιδείας ήταν η άδολη αγάπη προς την πατρίδα, η εντιμότητα, και η χωρίς όρους θυσία για τα εθνικά ιδεώδη. Δέθηκε με το ναυτικό και τους συναδέλφους του με άρρηκτους δεσμούς. Τίμησε την πατρίδα του με την συμμετοχή του σε κάθε κάλεσμα και  την φιλία προς τον συνάδελφο με την φροντίδα ενός από τους συμμαχητές του μέχρι το τέλος της ζωής του καθώς και εκείνος χωρίς οικογένεια δεν είχε κάποιον να τον φροντίσει. Πήγαινε καθημερινά στο ίδρυμα που φιλοξενούνταν εκείνος για να τον ταΐζει και να τον πλένει και φρόντισε προσωπικά για τον ενταφιασμότου όταν εκείνος κατέληξε.

Ο Παναγιώτης Υψηλάντης έζησε τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής του στο αγαπημένο του Κιλκίς, όπου και πέθανε στις 17 Ιουλίου του 2010 στην ηλικία των 100 ετών και τεσσάρων περίπου μηνών. Δεν άφησε απογόνους. Η στολή του επιστρέφει τελικά εκεί όπου ανήκει, στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό.