Εβδομήντα ένα χρόνια μετά την έναρξή του, και εξήντα οκτώ μετά το πέρας
του, ο εμφύλιος πόλεμος στοιχειώνει ακόμα την Ελλάδα. Πληγή που ποτέ δεν
έκλεισε, που δεν έφτασε στην κάθαρση, ταμπού για συζήτηση και επιστημονική,
ανεξάρτητη προσέγγιση, αλλά και σύμπλεγμα και των δύο παρατάξεων που έλαβαν
μέρος σε αυτόν, δεν έχει ακόμα παύσει να σπέρνει τους σπόρους ενός νέου, εν
δυνάμει εθνικού διχασμού.
Η μόνιμη έκθεση για τον Νίκο Μπελογιάννη, που χρηματοδοτήθηκε από τη Βουλή
και εγκαινιάστηκε χθες από τον πρωθυπουργό στην Αμαλιάδα, σε οίκημα που είχε
δωρηθεί στον τοπικό δήμο από την οικογένεια του νεκρού, θα ήταν δυνατόν να
αποτελεί χειρονομία εθνικής συμφιλίωσης. Προφανώς έτσι την ξεκίνησαν οι
εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης χρόνια πριν, κάνοντας δεκτή τη δωρεά. Μια
μικρή περιοχή, τιμά ένα διάσημο τέκνο της, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων.
Τα όποια πάθη λειάνθηκαν και, εφόσον η Αμαλιάδα ήταν ο τόπος καταγωγής του,
είχε επιτευχθεί μια συναίνεση. Αλλά μέχρις εκεί.
Όταν η υπόθεση ανοίγει, η Βουλή που υποτίθεται πως πρέπει να ανήκει σε
όλους τους Ελληνες αναλαμβάνει τη χρηματοδότηση και ο πρωθυπουργός, που
υποτίθεται πως είναι όλων των Ελλήνων κατεβαίνει αυτοπροσώπως να τελέσει τα
εγκαίνια, έχουμε ένα διχαστικό γεγονός. Πολλώ μάλλον όταν ο Γενικός Γραμματέας
του ΚΚΕ προσφέρει στην έκθεση ένα περίστροφο. Όχι όποιο κι όποιο. Προσφέρει το
περίστροφο που, σύμφωνα με τα λεχθέντα, ο Νίκος Μπελογιάννης είχε ως επίτροπος
στον εμφύλιο. Εκεί, όπου, ας μη το ξεχνάμε, Ελληνες πολεμούσαν εναντίον
Ελλήνων.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το σεμνό τοπικό γεγονός, που ίσως βοηθήσει και την
τοπική κοινωνία λόγω επισκέψεων από άλλα μέρη, υιοθετείται από τη μία εκ των
παρατάξεων του πολέμου και προβάλλεται πλέον ως γεγονός κεντρικής πολιτικής
σημασίας. Σαφές, ότι σε ένα μουσείο αφιερωμένο στη ζωή, τη δράση και την μνήμη
κάποιου, ουδέποτε φιλοξενείται η αντίθετη άποψη. Σαφές επίσης, πως μια
κυβέρνηση που θέλει να λέγεται αριστερή, θα αναζητούσε «καθαγιασμό» της και
μέσω μιας ανάλογης εκδήλωσης. Ψηφίζουμε μνημόνια, με κάποιες κινήσεις
εντυπωσιασμού πρέπει να ξαναπάρουμε ψήφους που χάνουμε. Εξ ου και ο καυγάς με
το ΚΚΕ, άλλωστε. Ποιανού είναι πιο «δικός» του ο Μπελογιάννης. Καυγάς που
εξήχθη στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, με έναν ιδιότυπο εμφύλιο να εξελίσσεται,
αυτή τη φορά της Αριστεράς.
Αν όμως μια άλλη κυβέρνηση, προσκείμενη στην άλλη παράταξη αποφάσιζε να
ιδρύσει ένα μουσείο για τον Ναπολέοντα Ζέρβα; Ή, ας το τραβήξουμε στα άκρα, αν
αποφάσιζε να αφιερώσει μια έκθεση σε ένα γεγονός βαθύτατα προβληματικό, την
πηγάδα του Μελιγαλά;
Τότε, η αριστερά θα απείχε και θα κατήγγειλε, σε περίπτωση που ο
πρωθυπουργός εκείνης της κυβέρνησης θα τελούσε τα εγκαίνια. Ο εμφύλιος, είναι
ζωντανός ακόμα, όπως λέγαμε. Αν θέλουμε κάποτε να σβήσει, μαζί με το πνεύμα
του, οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί στις κινήσεις και στις επιλογές μας. Οι
αναζωπυρώσεις είναι εξαιρετικά επικίνδυνες σε εποχές που η κοινωνία ζει
καθημερινά τον διχασμό. Ούτε ο ρεβανσισμός δικαιολογείται, ούτε και η αλαζονεία
του νικητή. Όλοι χαμένοι θα βγούμε.
liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια